“Wat een lelijke cover,” werd er geroepen door een van de juryleden. De omslag toont een detail van een krijtstreep motief, dat het boek heel nietszeggend maakt. Sla je het boek open, dan ontvouwt zich het kleurrijke oeuvre van kunstenaar Luc Coeckelbergs.
De Zwitserse bindwijze past goed bij het open karakter van deze monografie. Het begin is abrupt, met een 25 pagina tellend beeldkatern waarna titelpagina en inhoudsopgave volgen. Beeldseries worden afgewisseld met kunsttheoretische essays die dienen als reflectie op het werk. De jury is blij met deze ongebruikelijke opzet van een boek dat dient als retrospectief.
De letterkeuze is volgens de jury opvallend: ongebruikelijk voor een dergelijk boek. Het blijft verrassend genoeg goed leesbaar. Twee juryleden zijn van mening dat er zorgvuldiger met de typografische details omgegaan had mogen worden. Vooral in het deel achterin dat dient als tijdslijn. Hier wordt gebruikgemaakt van vier verschillende lettertypes die niet goed bij elkaar passen. Dit deel voelt als een opsomming die door het rommelige karakter niet uitnodigt om te lezen, terwijl er soms mooie tekst in verwerkt zit.
“Wat een lelijke cover,” werd er geroepen door een van de juryleden. De omslag toont een detail van een krijtstreep motief, dat het boek heel nietszeggend maakt. Sla je het boek open, dan ontvouwt zich het kleurrijke oeuvre van kunstenaar Luc Coeckelbergs.
De Zwitserse bindwijze past goed bij het open karakter van deze monografie. Het begin is abrupt, met een 25 pagina tellend beeldkatern waarna titelpagina en inhoudsopgave volgen. Beeldseries worden afgewisseld met kunsttheoretische essays die dienen als reflectie op het werk. De jury is blij met deze ongebruikelijke opzet van een boek dat dient als retrospectief.
De letterkeuze is volgens de jury opvallend: ongebruikelijk voor een dergelijk boek. Het blijft verrassend genoeg goed leesbaar. Twee juryleden zijn van mening dat er zorgvuldiger met de typografische details omgegaan had mogen worden. Vooral in het deel achterin dat dient als tijdslijn. Hier wordt gebruikgemaakt van vier verschillende lettertypes die niet goed bij elkaar passen. Dit deel voelt als een opsomming die door het rommelige karakter niet uitnodigt om te lezen, terwijl er soms mooie tekst in verwerkt zit.